Siódmy dzień spisanego bólu...

Jest środek nocy.
Stoję na środku drogi ubrana tylko w zwiewną sukienkę. Patrzę w księżyc który zasłaniają gęste chmury. 
Wokół jest pełno śniegu, panuje grobowa cisza. 
Idealny czas na śmierć. 
Czekam...
Czekam aż przyjdziesz, moja zbawicielko...
Moje marzenie...
Czuję obok siebie odór gnijących ciał. 
Leżą wokół,
każde ułożone starannie,
tak, by doskonale mnie otaczały. 
Widzę tylko te ciała.
Nie widzę dla siebie przyszłości.
Nie widzę dla siebie nadziei.
Czuję lekki chłód który wprawia moje ciało w dygotanie. 
Byłam już przyzwyczajona do zimna tej nocy.
Nie mam przy sobie już nikogo kto by mógł mnie trzymać przy (dobrych) zmysłach.
Nie potrafię już myśleć.
Bo... kiedy spróbuję...
Wszystkie uczucia które w sobie trzymam...
nie,
nie wiem co się stanie. 
Ale czuję...
Że kiedy otworzę wszystkie drzwi za którymi trzymam uczucia... swoje uczucia...
zginę. 
Umrę.
Przestanę istnieć.
Ale, czy tego właśnie nie chcę?
Chcę tego. Chcę umrzeć. 
Chcę, by ten świat był lepszy, szczęśliwszy.
A będzie taki, kiedy odejdę... 
Wiem o tym.

Więc...
Proszę was, moi kochani.
Weźcie mnie już ze sobą, weźcie mnie do świata w którym odnajdę swoje miejsce, prawdziwą siebie.

Weźcie mnie, błagam Was. 
Nie chce dłużej tu trwać, nie chce trwać bez was, nie potrafię.
Nie umiem...

Diana